Overmoedige verhalen op de donderdagmorgen, waar men zich van het niveau van Roger Federer waande, werden gevolgd door het plan om het eens buiten de stadsgrenzen te gaan proberen. Het toernooi in Eerbeek leek een geschikte gelegenheid om de krachten te gaan meten met onbekende grootheden.

Aanvankelijk werd gedacht aan het vervoer per fiets, want dat was dan meteen een goede warming-up voor de grote klapper, die daar zou worden uitgedeeld. In de fantasierijke voorpret werd dat plan verworpen, want waar blijf je dan met die (nog te veroveren) bekers.

Dus de auto! Wel zorgen dat de achterbak leeg was, papierstad Eerbeek staat bekend om grote bekers…

Om een lang verhaal kort te maken: in Eerbeek bleek knap te worden getennist. Het pleit voor de groep, dat ze vorig jaar weer een poging waagden, maar ook toen bleef de kofferbak leeg. Wel waren de redenen beter verzorgd, want het was een uiterst onbekend virus, dat de darmen van streek maakte. En dat had een verlammende uitwerking op de armspieren. Mijn lichaam reageert op andere onderdelen, maar goed, niet iedereen is hetzelfde.

Toen de uitnodiging in 2015 op de deurmat neerdaalde, ontstond er toch weer wat opwinding.

Uiteindelijk hadden ze weer een jaar lang elke donderdagmorgen alles uitgeprobeerd om elkaar de verkeerde kant uit te sturen, dus waarom niet?

Als we nu ook eens dames mee zouden nemen? Die hadden vorig jaar al gemord, dat ze niet mee mochten en uiteindelijk bestaat 55+ uit alle soorten.

Er werd gepraat, overlegd, gelobbyd en er leek een bus vol de IJsselbrug over te gaan, maar na aftrek van alle excuses bleven Irene en Dicky over en zouden Jan en (jeugdige) Bertus de eer van de mannen gaan verdedigen.

De voorbereidingen van de mannen waren indrukwekkend. Jan liet zijn vinger rechtzetten en Bertus gooide er nog een extra zonvakantie tegenaan. Nee, dan onze dames, die pakten het wat geheimzinniger aan. Ze zochten het meer in de “Stille Kracht”. Eventuele jeugdige lezers vinden een verklaring onder het hoofdstuk “Leesvoer uit de vorige eeuw over het voormalige Indië”.

Met eigen ogen heb ik gezien dat Irene tassen vol geweldig voedsel bij Dicky en Albert naar binnen sleepte. Zoveel, dat ik zelfs mee mocht eten. Geweldig, wat een culinair hoogstandje en in mij borrelde het vermoeden op, dat ik misschien wel als reserve mee zou mogen. Maar misschien hadden ze gehoord, dat ik uitgerekend die dag niet kon.

Daardoor komt het resultaat van “horen zeggen” maar het mag er zijn. Bertus en Jan (voor alle bescheidenheid in alfabetische volgorde) bleven na vier ontmoetingen ongeslagen en mochten als poolwinnaars een alcoholische versnapering mee naar huis nemen. Kun je ook beter van delen dan een beker…

De dames, met drie vaste supporters, deden het ook geweldig. Ondanks de gewone training, tweemaal in de week, met ons gewone mensen, kwamen ze driemaal zegevierend uit de strijd en moesten slechts éénmaal het hoofd buigen. En die nederlaag had ook nog een wat pikant bijsmaakje. Hun vaste, besnorde supporter werd op verzoek van de tegenpartij van de baan verwijderd, omdat (ja, u gelooft het niet) de toeschouwers op Wimbledon ook niet langs de lijn mochten staan! Ik hoor het Dicky al zeggen: “nou, ja… als het zo moet…”

De volgende mededelingen zijn wat losse snippers, die nog net mee kunnen. Wat hebben we moeten praten om Carl van het waanidee af te helpen, dat hij niet meer kon tennissen. Natuurlijk had hij de voorbereidingen weer grondig onderschat en vond hij het vreemd dat hij na de eerste pogingen zelfs spierpijn had, maar gelukkig heeft Leo (van Siny) hem gewezen op de ongekende mogelijkheden op een traptrede om de kuitspieren wat aan te sterken.

Helaas voor Siny (van Leo) was na de second ook de third opinion negatief en mag ze niet meer tennissen. Dus hier kan de traptrede ook geen uitkomst meer bieden.

Maar dat heeft haar niet belet om, via schalen koeken, ons mee te laten delen in haar vreugde dat ze voor de achtste keer 70 jaar was geworden.

Ten slotte: graag extra aandacht voor die 62 eetgrage en boerengolf spelende 55+, die woensdag 7 oktober meegaan naar de Melktap in Geesteren bij Borculo.

Betalen in een (tegen die tijd) door ons verstrekte lege envelop met daarop de naam/namen en het bedrag. Je mag dan zelf het geld erin stoppen en dit inleveren vanaf 10 september in de doos bij de wedstrijdleiding.

Gemakkelijker kunnen we het niet maken….vindt ……  

De Allemansvriend