De kippen liepen met gele hesjes aan

Nieuwjaarsreceptie 55+-groep

Een column van De Allemansvriend en een fotoverslag (afkomstig van Henk Berentsen) belichten de Nieuwjaarsreceptie voor de 55+-groep vanuit een soms wel zeer vreemde invalshoek...


Klik hier voor het fotoverslag.

 

DE KIPPEN LIEPEN MET GELE HESJES AAN 
 

Maar liefst 78 deelnemers hadden zich aangemeld voor de Nieuwjaarsreceptie in het clubhuis van Welgelegen voor de 55+-groep en er waren mensen, die het er benauwd van kregen, want uiteindelijk hadden we maar 72 zitplaatsen, waaronder enkele heel oncomfortabele. Die ongeruste organisatoren werden gerustgesteld met het verlengde van het rekensommetje, dat er minimaal drie achter de bar stonden en minstens evenveel in de keuken.

Toen brak de bewuste vrijdag, 4 januari, aan en de telefoon begon te rinkelen. Op het laatst durfde ik hem bijna niet meer op te nemen, want de narigheid droop er vanaf. Afmelding na afmelding kwam binnen en toen realiseerde ik me hoe verschrikkelijk broos ons leven eigenlijk is, want 15 personen konden door narigheid in de ruimste zin van het woord niet aanwezig zijn.
 

We haalden diep adem, realiseerden ons dat nu iedereen gemakkelijk kon zitten en zagen bij het binnenkomen in de kantine, dat het om half twee al vrijwel vol zat, dat de koffie heerlijk geurde en dat de slagroomsoesjes er al verleidelijk bij stonden. 

Toen me even later werd gevraagd te helpen om de aangevoerde gevulde eieren naar binnen te dragen, drong tot mij door dat die 15 gedupeerden wel in aantal waren ingecalculeerd en die schalen - het was een prachtig gezicht - wel leeg moesten…
Onze voetballende Johan zei het al, elk voordeel hep….  
 

Prachtig opgemaakt met, zoals dat in militaire dienst heette, keurig rechts-gericht in het gelid liggende kleurrijke eieren, hygiënisch geborgen onder het doorzichtige beschermende plastic. Het leek wat op een parade op het Rode Plein in Moskou. Het enig nadeel van deze fraaie presentatie was dat ik op weg naar de keuken niet even onopvallend kon proeven, want dan zou het totaalbeeld verstoord worden.

Hopelijk heeft onze fotograaf dit indrukwekkend beeld voor eeuwig vastgelegd en kunt u het in het fotoverslag bewonderen. 
 

De gele hesjes van de kippen als protest ( dat dreigt helaas mode te worden) laat zich verklaren, want we begonnen met een bestelling van 50 eieren en liefst allemaal XL. Dat aantal vloog omhoog naarmate het nieuwe jaar dichterbij kwam en de aanmeldingen richting 80 vlogen. Daarbij kwamen de nachtvorsten en als stresskip heb je ook een hekel aan tocht, dus de productie werd steeds moeilijker. Ze staan namelijk te boek als vrije-uitloop-eieren (dat moet er tegenwoordig bij) dus worden ze regelmatig naar buiten gejaagd om aan die eisen te voldoen.
  

Dat gold ook voor de ontvangster, ik bedoel de stress, want gevulde eieren vragen veel zorg. Het is geen kwestie van koken, uitpeuteren en mengen. Nee, die eieren moeten rusten, dagelijks heel gevoelig, een paar maal tevoren, gelijkmatig gedraaid worden en kalmerend worden toegesproken.
 

Dat moet je dus weten als je mag helpen om ze rond te delen. Want als je dan ziet, dat de echte fijnproevers er soms drie hapjes (zonder te knoeien) over doen, om de smaakpapillen royaal de tijd te geven om er optimaal van te genieten, dan is dat een terecht compliment aan de maakster. Maar het komt ook voor….ja, u had het al begrepen…in één hap en dan met knoeien naar binnen schuiven. Erg leuk voor de ronddeler is dat gevoel van die vragende, ja bijna smekende ogen van die hongerlijders in je rug, waarbij beide partijen hopen, dat je nog een keer langskomt! 

Een beetje veel aandacht hoort er bij - bij dat ei - want onze specialiste kan geen ei meer zien (of eten) en stopt ermee. Dus zijn we naarstig op zoek naar een opvolg(st)er. Misschien moeten we de TV benaderen in de richting van “HEEL NEDERLAND VULT… een ei!”.
  

Het wordt nu zaak om wat samen te vatten, want daarna kwamen de kaasprikkers, rechtop met druif op het hoofd; de zalm - gebed in licht groen eetbaar - gebladerte; de vroeger afgekeurde, te kleine tomaten, maar nu weer teruggekeerd onder de bedrieglijke naam van snoeptomaatjes, ditmaal donkergroen omkranst.
 

Na dit fraaie schouwspel, waarbij ogen en neus de volle aandacht kregen, drongen de geurige aromatische dampen, die deden denken aan Cora van Mora, vanuit de keuken tot ons door en daar verschenen – onder luid gejuich van de steeds vrolijker wordende menigte - de krokante, fraai-bruine bitterballen, uiteraard naar wens gelardeerd met mosterd.
 

Daar tussendoor de schalen met vis, die je deed begrijpen dat de Noordzee wordt bedreigd met overbevissing. Kortom: ik was trots dat ook mijn zilveren schaal in deze culinaire optocht mocht meelopen. En lopend in die optocht hoorde ik diverse keren: ”nou, we kunnen de Chinees wel afbellen!”.  

Als ik het me goed herinner, was het Wim Kan die ooit in een Oudejaarsconference het lied lanceerde met de alleszeggende titel: ”nee, we noemen geen namen” en daar heb ik me aan gehouden.
 

We doen het allemaal samen. De diensten in welke vorm dan ook. Daarom zijn de indeling en de kantinediensten zo belangrijk. Je leert elkaar kennen en hopelijk ook waarderen, omdat je zelf ook 3 á 4 keer per jaar merkt, hoe moeilijk het is het iedereen naar de zin te maken.

Het einddoel is het gezond en ontspannen samen bezig te zijn. 
 

In het korte jaaroverzicht heeft u verder nog kunnen horen, dat de koffieprijs vanwege de verhoogde BTW in prijs is gestegen van € 1,- naar € 1,10 en daar zullen de koffiedames en -heren niet blij mee zijn, want wie heeft er nog een “dubbeltje” in de zak? Wil iedereen daar rekening mee houden? Kleingeld wordt weer populair!
  

Na het bekendmaken van een nieuw lid met een busrijbewijs, kwamen nog steeds in de eiersfeer de (nieuwe) ideeën voor het Uitje binnen. Een dagje Barneveld met aan het stuur de alcoholvrije BOBO Bob. Koffie onderweg met een Advocaatje van de Zwarte Kip. In de bus onderweg een puur hardgekookt - zo mogelijk gekleurd - paasei en later na de bezichtiging van een kippenfokkerij de lunch bij restaurant Het Ei in Barneveld. Royale keus: uitsmijter ham/kaas, rosbief en als (goedkoop) vermaak later: pootje baden in Harderwijk. 
 

Het vertrek rond vijf uur leverde twee complimenterende conclusies op. Om 16.30 uur stond alles in het clubhuis weer keurig op zijn plaats. Bij het uitstappen bij zijn voordeur keek mijn passagier stralend in mijn richting en zei: “hartstikke bedankt, het was weer de mooiste middag van het jaar!” (en dat was op dat moment al vier dagen oud…). 

Met een uiterst tevreden glimlach reed ik langs een alcoholcontrole van de politie (aan de andere kant van de weg) en ik dacht: misschien was ik wel weer even

jullie Allemansvriend

55+ Overzicht