Ja, het was zover. Dierendag, 4 oktober. 55PLUS moest er nodig weer eens even uit. Om half twee had de menigte zich al keuvelend verzameld op de parkeerplaats van Welgelegen en het frappante was, dat van de 61 deelnemers (vier moesten ziek afhaken) er slechts één voor de eerste keer mee ging, want de rest ging “op herhaling” en dat zegt eigenlijk alles.

Op naar de MELKTAP in Geesteren.

Toen ik nadien de foto’s inleverde bij onze redacteur vroeg hij: “Komt er nog tekst bij?” Lichtelijk gevleid antwoordde ik, dat de foto’s eigenlijk voor zich spraken, maar misschien leuk voor de (gedwongen) thuisblijvers en omdat het vrijdagmorgen toch begon te regenen.

De aankomst onderging ik, ondanks de frisse wind, als een soort warm bad, een soort feest der herkenning en het vriendelijke hondje dat iedereen persoonlijk begroette was er een voorbeeld van. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat alleen Piet (traditiegetrouw) hondenbrokjes in zijn zak had. Hij ging er erg gul mee om en voor ons bleef er niets over voor onderweg.

Nieuw voor ons was de huifkar en de twee ezels. Overigens waren die er al voordat wij kwamen, de ezels dus.

Binnen wachtte ons Boerin Claudia met warme koffie en cake.

Voordien had ik al wat deelnemerslijsten gestuurd en de groepen waren dus al samengesteld, zodat we vrij vlot de wei in konden. Op voorstel van ons werkten we nu met twee startpunten, zodat we snel allemaal onderweg waren.

Onze groep (met jullie Allemansvriend) werd heel luxe met de huifkar, getrokken door een enorme, soms steigerende tractor, naar de startplaats gereden en de OEI-gilletjes waren niet van de lucht. Het leek wel een schoolreisje. Zie de foto’s als bewijs.

En opnieuw waren de weergoden met ons. Het bleef droog.

Binnen verzamelden zich de elf niet-golfers (door mij ook wel oneerbiedig als begenadigde mee-eters betiteld) rond de behaaglijk warmte uitstralende open haard en ik denk niet dat Ton van Thérèse zijn boek heeft uitgekregen.

Buiten toonden de actievelingen hun golfkunsten en na wat voorzichtig uitproberen en uiteraard de goedbedoelde adviezen van de meelopende tegenpartij, ging het steeds beter.

Er werden inderdaad hevige klappen uitgedeeld en voor een aantal groepen kwamen de door de boer genoemde marges van 60-80 klappen per ronde in zicht. Tuurlijk waren er ook die de sloot niet haalden, maar bijvoorbeeld de wachttijden bij de aanhanger waren aanmerkelijk korter. Het nadenken werd in tactiek omgezet en het teamwork vierde hoogtij. Dit is dus voor de leek niet verder uit te leggen.

De pauzes lagen ditmaal bij de “tap in de wei” en de kantine, waarbij de laatste groep de kans kreeg om niet alleen door de drankjes warm te worden, want ook de open haard droeg er toe bij.

Zo rond vijf uur druppelden de dorstige golfers samen met de alleen-eters binnen en werd het steeds gezelliger. Tussentijds mocht ik nog even de namen noemen van degenen, die we niet meer achter de bar en de wedstrijdtafel zullen zien zitten. Vooral het koppel Tineke en Lex zal ik missen, want mijn lijfspreuk was: “als Tineke er zat, nou, dan zat er wat!! “

Ook Diny van Ton hebben we bedankt voor de jarenlange kantine-ondersteuning. Ze was zo onder de indruk, dat ze met de jas van Hennie IJseldijk naar huis ging. Dat hebben we dus later op de avond weer opgelost en vrijdag zal er naast de al genoemde rokjesruil ook een jasjesruil plaatsvinden.

De prijsuitreiking, waar iedereen naar uitkeek, was eigenlijk een verrassing, want onze groep had onderweg bij het houten raam even voorbij de ezels al het gevoel dat we hoog zouden eindigen, en dat hebben we meteen vereeuwigd. De Allemansvriend staat daar dus niet bij…

Later werd ik bijna gedwongen een foto te maken van de eerste prijs met oorkonde. Wij gaan nog uitzoeken wie er gestreept heeft. Eén foto was niet goed genoeg, er moest een tweede bij, nu met de dames in het midden. Kapsones.

Toen kwam het geweldige koude en warme buffet. Het werd uitgeserveerd met een bewonderenswaardige snelheid en ik denk dat de tijd dat het werd leeggegeten er niet veel boven lag. Heeeerlijk!

Zonder dat de betrokkenen het wisten hadden wij een soort mini-enquête gehouden onder de aanwezigen met de vraag: wie vinden jullie de beste bladblazer van de klusgroep?

Dat werd Piet. Dit uiteraard onder protest van Monica, Wies, Hermien en hun echtgenoten. De reden: Piet mocht als beloning het onvolprezen GRAND DESSERT-buffet openen. De filevorming daarna sprak wederom boekdelen, dus…, het was allemaal weer GESLAAGD.

Overigens had Moeder Natuur het laatste woord, want de erop volgende storm op donderdag bracht nogal wat blad naar beneden en zodoende konden de calorieën letterlijk en figuurlijk worden weggeblazen.

Dat kun je met de (golf) klomp aanvoelen,
vindt uw Allemansvriend.