Ja, het is even zoeken, maar ik heb het over vrijdag, 6 januari 2017. Een prachtige dag, die we traditiegetrouw begonnen met tennissen. Die WE waren die mensen waarvan de echtgenoten thuis dan zeggen: “je lijkt wel gek bij min TIEN graden buiten te gaan tennissen”. Op de baan waren het maar zes.
Maar het is zo heerlijk, met die golven zuurstof die naar binnen worden gezogen. Een nadeel is eigenlijk dat je bij het serveren de adem in moet houden, want anders verdwijn je in een soort eigen mist. Daarbij komt dat de zon, bijna romantisch in een vurig patroon, heel voorzichtig boven de horizon komt kijken en daarna scoor je met elk lobje, tot grote verontwaardiging van de tegenstander, die na de wissel uiteraard hetzelfde gaat doen.
Onze innige wens is dan ook om een soort reclamegordijn voor de velden 1 t/m 4 in de maanden december tot mei, dat we tot tien uur mee kunnen optrekken. Ik heb het idee al eens geopperd bij onze onvolprezen klusjongens, maar ben nog niet verder gekomen dan: “Hoe had je het dan gedacht”. “ Ja, ik dacht gewoon een gordijn, of draaibare banen”. Wordt vervolgd.
Keren we terug naar de middag. Prachtig. Als je de mensen kent van hun tennisuitrusting, dan is het “nette pak“ vaak een geweldige openbaring. Nee, wij mannen bakken er niet zo veel van (schone trui aan), maar het zwakke geslacht komt wel even anders uit de bus, je krijgt de neiging om er (mee) bij te gaan zitten.
Die sfeer was geweldig en ook letterlijk lekker, door de culinaire commissie aangepast. Die wat donkere, somber aandoende, net over de uiterste verkoopdatum heen zijnde oliebollen waren vervangen door verfijnde genotbolletjes, (ik ken de echte naam niet), maar die kun je zelfs zonder gebit eten. Nee natuurlijk doe je dat niet op zo’n bijeenkomst, maar bij wijze van spreken. Lichtbruin kleurtje met wat slagroomflarden en golfjes poedersuiker. Lekker !!
Zoals gezegd buiten straalde de zon, maar binnen nog veel meer, bij die 60 mensen, die de schalen op tafel zagen staan! Het zien volstromen van zo’n stemmig versierd clubhuis is overigens al een feest op zich. Blij lachende mensen, die verwachtingsvol binnen komen en er is eigenlijk verder niets, maar het groeit. Mooi om te zien en te beleven en je te realiseren dat het ook zo kan op deze aardbol. Er is nog hoop, roept een goed bedoelende omroep en laten we ons daar aan vasthouden.
Iets anders betekende dit in de keuken. Er was een hoop, maar zoals Toon Hermans al zei: “Ik mocht, ook als fotograaf, nergens aankomen”. Leo van Siny, die mij wat omtrekkende bewegingen had zien maken, merkte slim op: “ Blijf bij de deur staan, dan ben je de eerste, die aan de beurt is.” En hij deed dat (ook). En ik stond naast hem! Dat zal ook de reden zijn, dat je veel dezelfde mensen op de foto’s tegenkomt. Dus echt niet mijn schuld. Maar die zalm en dat groenvoer en die korte afstand tot de tap met Heidi als onmisbare schakel, de verleiding was te groot.
Tussendoor was er na diverse pogingen om wat stilte te creëren  -ja, Hilde was binnen en Henk had zijn koffie- , nog een poging om in een soort jaaroverzicht weer te geven, hoe goed we het met zijn allen hebben en dat het ons aller wens is om het zo te houden. Ieder op zijn eigen wijze. Soms moeten we daarvoor naar de Kerstmarkten in Düsseldorf of naar de hemelse klanken van de 46 accordeons in Laren.
Daarna het samenzijn. Prachtig, mensen met mensen. Dat geheel omlijst door rondscherende dames met glimmende schalen waarop de hierboven al aangeduide gevulde eieren. Daarvoor moet je echt abrupt het gesprek onderbreken. Bittere noodzaak aan de ene kant, anders kun je door naar de stomerij, maar zo’n EI vraagt een bijna Franse inname. Hoofd een beetje schuin en dan op gepaste wijze, in drie delen naar binnen slurpen en dan zachtjes zuchten.
Onbeschrijfelijk. En dan moet u weten hoe het is begonnen. Ik loop vorig jaar op de IJsseldijk, met toen hoog water en veel zon. Kom ik een mevrouw tegen, die ik vanwege de laagstaande zon pas op het laatste moment herkende als” iemand van tennis”. Ze liep even uit te waaien, want ze had de hele dag eieren staan vullen met de door haar ontworpen geheime vulling. Of ik zin had om even haar eieren te proberen (er waren er twee gevallen)? En Aad, die ze twee jaar had gemaakt en het woord EI niet meer kon horen, kwam ook proeven. Nou weet ik niet hoe het u vergaat, maar als het ’s middags half vijf is en zonnig, dan wil ik alles proeven. De uitslag valt te raden. Uniek, onovertroffen . Zo lekker, dat we iedereen wilden laten proeven en toen hebben we daarna op keurige wijze haar de belofte afgedwongen, dat ze het zeker in 2017 ook nog een keer voor iedereen zou klaar maken. Als je dat allemaal weet, smaken ze nog lekkerder.
Maar we waren er nog niet. Heidi had nog wat in het vet. Letterlijk. Bitterballen. Ook heel lekker, alleen moet je je voordien realiseren dat ze zijn gebakken in vet met een temperatuur van 180 graden. Als je dan aan de eetwijze van het ei gaat denken, dus ook in drie hapjes, moet je nu niet slurpen, maar heel hard blazen! De omzet van koele drankjes vloog omhoog. Maar lekker….!
Volgend jaar kunt u mij waarschijnlijk weer op de IJsseldijk tegenkomen, zo rond de jaarwisseling, weer proberen een belofte af te “dwingen”, want die culinaire tongstrelingen die kun je je tennisvrienden niet onthouden.
Allemaal “ bedankt voor het kommen”, zoals ze dat zeggen in het Oosten, een gezond en sportief 2017 en hopelijk tot volgend jaar.

De Allemansvriend