Zondagmorgen 3 oktober, 8.20 uur. Ik schrik wakker, telefoon, neem de hoorn op en meld me. Aan de andere kant: “ Goedemorgen met Jan Boschloo”. Met een hoopvolle klank in de stem: “Ik heb je toch niet uit bed gebeld?”. Omdat ik hem die lol niet gunde, gebruikte ik het hele oude grapje: “Nee hoor, de telefoon ging, dus ik moest toch mijn bed uit!”

Stilte en verbazing aan de andere kant. “Zoals je weet ga ik zo nog een paar dagen met vakantie, maar ik wilde je even vertellen dat het geld binnen is”.

Mijn reactie: “Dan kun je dus met vakantie, maar probeer wat over te houden”. Lichte verwarring: ”Oh ja, ik heb ook nog gehoord dat er wat met Leo zijn nieren is. Het is niet zeker of hij mee gaat”.”Doe ik, prettige vakantie”.

Woensdagmorgen 5 oktober belde hij weer. “Nog bijzonderheden?”. “Ja, wat late afmeldingen, maar dat hoor je vanmiddag op de parkeerplaats”.

Dat was de aanloop. Woensdagmiddag kreeg ik op de parkeerplaats van Welgelegen het beeld van een soort volksopstand. Groepjes mensen in vriendelijke en soms hevige discussies. Ik ving iets op van “veel te veel contributie afgeschreven. De vloer zal wel veel te duur zijn uitgevallen en dat moeten wij bijpassen”. Gelukkig had ik even op de site gekeken en gelezen dat er een fout was gemaakt en de penningmeester alles ging oplossen, als we maar niet zelf gingen terugboeken. Iedereen gerustgesteld. Gekeken of iedereen er was en toen naar het doel van het jaarlijkse Uitje: de herhalingswens van velen, nl. De Melktap in Geesteren.

De coureurs, die iemand hadden opgehaald of een chronische hekel hebben aan filerijden waren al gearriveerd toen wij aankwamen, dus het feest kon beginnen.

Omdat Hermien (van Waander) al jarenlang heeft rondgerend met haar fototoestel en de sfeerbeelden daarvan op het scherm zijn te zien, besloot ik haar een wat rustige oude dag te bezorgen door ook mijn toestel mee te nemen. Helaas weigerde hij aanvankelijk op het kritieke moment, maar gelukkig heeft Henk van Ronny niet alleen een gezonde eetlust maar ook een technische knobbel en even later flitste ik er lustig op los.

Op dit moment verkeer ik nog in angstige onzekerheid of jullie mee kunnen kijken naar de geslaagde foto’s, want donderavond keek ik op de site en trof één wegspringende foto. Ik had iets in mijn (dankbare) gedachten van woensdagmiddag golfend in de wei en donderdagavond al zichtbaar op de site maar helaas er ging iets mis op mijn PC.

Er werd verwezen naar de overige foto’s maar dan belandde ik in de Nieuwjaarsreceptie van 2016. Omdat iedereen al jaren verkondigt dat ik een nieuwe PC moet kopen, wacht ik dus voorzichtigheidshalve nog maar even af.

Voor het versturen van deze kopij ga ik het nog een keer proberen. Zaterdagmiddag nog niets.

In de gezellige ruimte bij Gastvrouw Claudia, die al vlot met koffie in de weer ging werden de 14 groepen samengesteld.

Nadien heb ik nogal wat complimentjes gehad over het geslaagde geheel en dat is heel leuk. Maar als je zo fotograferend rondloopt en je ziet zowel binnen als buiten die glunderende, lachende menigte, dan heb ik maar één conclusie: Ik deed het beslist niet alleen, ik had voor het slagen van deze dag de hulp van NEGENENVIJFTIG MEDEWERKERS!!! Bedankt allemaal!

Toen gingen de eersten de wei in, waar de boer de beginselen van boerengolf uitlegde met net als bij tennis de hoofdregel: blijf kijken naar de bal!

Het begin was treffend. Letterlijk. De eerste dame had goed geluisterd. Gaf de bal een enorme jens, waardoor een getroffen hond jankend het erf op schoot en ons later van veilige afstand bleef volgen. En dat één dag na Dierendag…

Groep na groep werd zo weggeleid en geconfronteerd met verrassende holes. Dat was lachen, gieren, brullen, maar gelukkig hebben we het er, ondanks zware aanslagen, goed afgebracht.

Het gras was bijna overal lekker droog en het rijdende tankstation met licht-alcoholische versnaperingen gaf ons moed voor de eindsprint. Bij de laatste heuvel werd gesjoemeld bij het leven, want de dorstlessers kwamen in zicht.

Gelukkig had ik van de boer gehoord dat de uitslag werd bepaald over de eerste vijf holes, dus ik hoefde niet in te grijpen.

Terug in de gezellige en lekker warme boerderij-eetzaal bleek, dat de laatste mee-eters ook waren gearriveerd. Het klinkt wat onvriendelijk, maar de door ons hooglijke gewaardeerde, door mij onterecht als mee-eters betitelden, zijn niet (meer) tennissende dan wel geblesseerde betalende gasten, die de geweldige sfeer nog een keertje willen opsnuiven en proeven.

Ik had de eer en het genoegen zelfs wat nieuwe feestgangers te mogen begroeten. Wil B. die op weg is naar een nieuwe heup had haar man Dick meegenomen, die door mij om onduidelijke redenen als Wim werd aangesproken. Misschien omdat ik in blijde verwarring was dat hij meedeelde ook bij ons te komen tennissen.

De naamsverwarring was alom, want bij de prijsuitreiking waar Arie, als eerste prijswinnaar samen met Thérese en Trudy de oorkonde in ontvangst mocht nemen, stond hij als Haarrie genoteerd. Het zal even duren voordat hij daar vanaf is. Arie had het geluk dat hij zijn vrouw ook had meegenomen, dus die kon trots de huldiging bijwonen.

Ook nieuw in onze uitgaanswereld waren Hennie Nijland en Udo Kleinhuis en op de foto’s was/is te zien dat ze het naar hun zin hadden.

Tot slot was er Iris. De Limburgse kleindochter van Wil en Gé, die wat Gelders vermaak kwam meebeleven. Dit was een uitzondering waarvoor we een noodwetje hadden gemaakt, waarbij de kleindochter wel boven de 22 jaar moest zijn en de Opa boven de 85. Aan deze eisen werd voldaan. Overigens zou ik Gé eerder een Grootvader dan een Opa noemen, maar bij hem aan tafel zittend zag ik vanuit de verte dat hij wel een dubbelzinnig innemende Opa is.

Na dit onderdeel kwam het eetgedeelte. En zoals eerder gemeld: dit is prachtig opgediend en onbeschrijfelijk lekker en daarom waag ik me er niet aan. Koud en warm buffet, besloten met een dessert. Een feest voor oog, huig en tong. Zeg tegen mensen zachtjes: “Griesmeelpudding met rode bessensaus” en ze springen spontaan op. En dan heb ik het nog niet over de diverse Italiaanse ijssoorten gehad. De estafettes tussen stoel en tafels waren een lust voor het oog. Kortom: het aantal mensen dat met dieetplannen rondloopt is weer drastisch gestegen…

Maar het is en was het waard is de mening van uw
Allemansvriend

De foto's van het uitje vind je hier